Ere wie ere toekomt: het idee om vanuit Amsterdam met een hele Bruce-kolonie met een Greyhound-bus naar de baas op het Malieveld te gaan kwam van mij. Een idee. Niet meer dan dat. Had ik het daar maar bij gelaten.

Regel 1 als je Erik van Bruggen kent: deel nooit een idee met hem. Je kunt niet meer terug. Erik was, als het om ideeen gaat, een soort van inkoper die du moment dat je hem iets wilt verkopen, een instant-metamorfose ondergaat en ter plekke verandert van inkoper, in de beste verkoper ter wereld. Ineens was jouw ideetje, jouw hersenspinseltje dat nog niet rond was, dat eerlijk gezegd als je er goed over nadacht ook best een kutidee was, te duur ook, en onuitvoerbaar bovendien, en een hoop gedoe met zich mee ging brengen en ach, laat maar zitten, ik boerde maar wat op, het sloeg ook eigenlijk helemaal nergens op, laat maar zitten.

Te laat.

‘Geniaal,’ zei Erik. ‘Geniaal.’

Meteen wist ik dat het te laat was. Alsof je een xtc-pil hebt geslikt en alleen maar kunt wachten tot-ie in slaat.

‘Alleen moeten we het dan wel serieus aanpakken, Kluun.’

Ik werd altijd een beetje bang als Erik de woorden ‘serieus aanpakken’ en mijn naam in één zin uitsprak. ik kende Erik al langer dan vandaag.

‘Wat eh… bedoel je met ‘serieus aanpakken, Erik?’

‘Het moet een karavaan worden. The Springsteen-express. En er moeten van die grote stickers op die bussen.’

Bussen. Hij zegt bussen. What the fuck happened to bus.

‘Stickers?’

‘Ja. Op de zijkant van elke bus. The Springsteen-express. Geniale naam. Prachtig beeld.’

‘Maar laat ons het dan in ieder geval bij één bus houden, ik bedoel:  wij kunnen zelf maar in een bus op hetzelfde moment zijn.’

‘Onzin. Dan stappen Art en Leon en jij en ik onderweg over van de ene naar de andere bus, dat vinden mensen leuk.’

‘Ja?’

‘Ja. Dus als jij nou even een kwis schrijft, wie het meeste van Bruce weet, dan kunnen we die in elke bus doen.’

‘O?’

Een week later. Om de derde Springsteen-express bus die we last minute hadden gehuurd (‘die komt makkelijk vol, Kluun’ ) vol te krijgen, had ik mijn wekelijkse column bij Giel Beelen op 3FM noodgedwongen misbruikt.

De dag was daar. Het was ziek warm in Nederland. Er stonden files richting Malieveld, het leek een boerenprotest.

Nu kende ik Greyhound-bussen eigenlijk alleen van de film en in de film zijn cool, ze brengen je naar de vrijheid, ze zijn de vrijheid. Catcher in the rye.

In werkelijkheid heeft een Greyhound een versnellingsbak uit de tijd dat Bruce Springsteen nog in zijn eerste huwelijk zat, geen vering, geen airconditioning en geen koelkast. Het bier was warm, Erik zweette zoals alleen Erik kon zweten en bij elke optrekkende beweging in de file klapte de hele meute bijkans tegen het stalen stoelgeraamte voor zich.

Het concert was, vanzelfsprekend, geniaal.

Na afloop duurde het tweeëneenhalf uur voor we de touringcar-parking in het Haagse Bos konden verlaten.

Ik nam een lauw biertje. Onze eigen Big Man lag inmiddels met zijn mond open voor in de bus te slapen.