Van alle onbegrijpelijke dingen van een bizar jaar is toch het meest onbegrijpelijk dat Erik van Bruggen er niet meer is. Wat heb ik hem gemist – ook weer bij de pijnlijke keuze die ik vorige maand heb gemaakt om te stoppen als partijleider van de PvdA. Wat zou Erik ervan hebben gevonden? Wat zou hij geappt hebben? Alex stelde die vraag toen ik begin januari bij hem was aangefietst en in de regen stond om weer op te stappen. Ik vind het fijn om stil te staan bij de functie die Erik als man zonder functie vervulde in de politiek, voor de PvdA.
Datum: februari 2021
Als je de verhalen terugleest en je omhoogscrollt in je telefoon zie je de rode draden in Eriks politieke leven. Inspireren, verbinden, steunen, durven. Nadat Erik in de beginjaren met Lennart Booij als neefje van voorzitter Felix Rottenberg werd beschouwd, groeide hij in zijn BKB tijd uit tot steeds invloedrijker strateeg. En zeker niet alleen voor mij, maar voor iedereen die de progressieve beweging in zijn ogen verder kon brengen.
Inspireren – met oneindig veel ideeën. Over alles wat de sociaal democratie maar raakt. Kansen voor kinderen, leefbare buurten, muziek en bieb ofwel volksverheffing, totale werkgelegenheid. Een uurtje met Erik en het nieuwe verhaal danste door de lucht. Verbinden: de telefoon van Erik was de aorta van de progressieve beweging. Alles en iedereen stond via hem in contact. “En mocht ik van enig nut kunnen zijn de komende tijd: ik ken in CDA, SP, GL en D66 best veel mensen op de plekken rond en in de top. Als er iets informeels nodig is, let me know.” Steunen, altijd honderd procent. Door dik en dun. Erik stond juist naast je na een nederlaag. Niet om samen uit te huilen, maar om weer op te bouwen. En vanuit een enorm enthousiasme. Hij zag je talent voordat je het zelf kon ontdekken, en vaak meer dan er werkelijk was.
Als ik met Erik over de PvdA sprak was hij altijd extreem kritisch. Meestal had hij gelijk. Maar hij bleef bij de partij terugkeren als was ze een femme fatale. Het moest gewoon. Te belangrijk voor het land. Toen ik hem in 2017 had benaderd om voorzitter te worden, is hij daar godzijdank voor behoed door vrienden, maar wat was dat geweldig geweest. Wat een energie had dat opgeleverd. Ik zie me nog met Alex aan zijn bed staan in het AMC toen hij meedeelde de kandidaatstelling wel te willen gaan doen. Ongeloof en ontroering.
Inhoudelijk was Erik een klassieke sociaaldemocraat. Fel idealistisch. Bevlogen. Door waarden gedreven. Met oog voor de werkelijke noden van mensen hier en in andere landen. Qua vorm liet Erik zich in geen enkel keurslijf drukken. Altijd op zoek naar de nieuwe vormen, de nieuwe campagnetechniek, de nieuwe mensen en de nieuwe verhalen. Toen we een jaar geleden met elkaar in Paradiso stonden viel me weer op hoe ongelooflijk veel politici uit de bredere progressieve beweging door Erik gesteund en geraakt zijn. Mijn generatie maar ook de aanstormende nieuwe garde. Het gemis dat je gevoelde ging allang niet meer om “het neefje van”. Ons is een grote broer ontvallen.
