In 2008 organiseerde BKB met bevriende activisten een groot festival voor de Tibetaanse zaak op de NDSM-werf in Amsterdam. Met 10.000 man grepen we de Olympische Spelen in Beijing aan om aandacht te vragen voor de boodschap van de Dalai Lama van geweldloos verzet tegen onder- drukking. Een jaar later werd hij uitgenodigd in de Tweede Kamer. Die er daarna weinig mee deed, maar dat is dan ook een van de lessen die wij leerden in 20 jaar campagnevoeren: vaak kun je je doelgroep alleen maar de deur tonen, ze moeten er zelf doorheen gaan.

Niet iedereen stond te applaudisseren. Ik herinner me een telefoontje naar kantoor waarom we geen festival organiseerden om aandacht te vragen voor Myanmar. Daar was het allemaal nog veel erger. Wij vroegen: waarom doe jij het zelf niet? Daarop bleef het stil. Aan de andere kant van de lijn, maar ook op de Dam. In die tijd protesteerde je nog buiten, in de regen als het moest. Nog een les die we leerden: het is niet genoeg om zelf actie te voeren, je moet ook andere mensen aanzetten tot ac- tie. In de vragen die BKB krijgt wordt dit olievlekwerking genoemd. Dit soort olievlekken zijn wel populair.

Niet veel later werden Twitter en Facebook geboren en nam het Do It Yourself principe, uit de punkbeweging, een grote vlucht. Er ontstonden eindeloos veel eenmanslegers voor evenzoveel doelen. Nog altijd komt Myanmar er bekaaid van af. Tibet ook. Er ging een wereld voor ons open en we kozen er massaal voor om naar onze eigen navel te kijken. Trouwens ook naar de navel van de buurman en wat daar dan niet aan deugt.

Deze krant is een pamflet. Met één boodschap: haal je neus uit die navel en verander de wereld. (Her)ontdek jezelf als activist. Er is nog genoeg te doen.