‘Mijn positie binnen BKB vind ik comfortabel. Ik zoek steeds nieuwe vormen om te laten zien wat BKB doet. De laatste tijd interviewde ik collega’s over werk waar ze trots op zijn. Ik ben op mijn beurt weer best trots op die stukjes. Het is oprecht. Als ik voel dat iemand iets vertelt omdat diegene denkt dat het moet, publiceer ik het niet. Daar heb ik een goede bullshitradar voor.

"Bobbie is mijn heldhond en hij gaat altijd mee naar werk"

Toen ik bij BKB begon was ik gesloten opgenomen. Ik heb een heftige vorm van PTSS, als ik werkte was dat vanuit de kliniek. Daar is weleens een ongemakkelijke situatie ontstaan, bijvoorbeeld toen ik een vergadering volgde terwijl het niet goed ging. Een verpleegkundige wilde me helpen en pakte mijn laptop, we kregen een woordenwisseling. Omdat ze per ongeluk de microfoon aan had gezet was dat voor al mijn collega’s te volgen.

Sindsdien is er gelukkig veel veranderd. Langzaam kan ik weer dingen oppakken. Ik werk nu twee dagen op kantoor en kan steeds meer. Presenteren tijdens de verkiezingsavond of bij het onderhandelingsspel van de BKB Academie, dat zijn grote stappen voor mij geweest.

Bobbie is mijn heldhond en hij gaat altijd mee naar werk. Vroeger kon ik het niet uitstaan als hij dan ging piepen. Nu weet ik dat hij mij spiegelt, dat er dan iets speelt. Dan verplaats ik me even naar de bank of ga een rondje lopen, en merk ik meestal ook dat ik inderdaad ergens door getriggerd was. Hij voelt dat eerder dan ik.

Oppas
Mijn behandeling is in Zwolle, en soms als de oppas niet kan passen collega’s op kantoor op Bobbie. Dat vind ik echt tekenend voor de sfeer bij BKB. Ik laat hem met een gerust hart achter en hij rent altijd naar binnen, al komt dat misschien door de kaas die onze lunchmoeder Patricia hem geeft.

Ik zit nu in een periode dat ik weer meer oppak en nadenk over de toekomst. Dat is spannend. Ik heb zo’n lange tijd niet geweten of er een toekomst zou komen, dat ik soms denk: het moet wel weer mis gaan. Maar ik weet dat wat er ook gebeurt, BKB blijft. Met de Westerstraat als basis ga ik hopelijk de komende jaren mijn vleugels weer steeds verder uitslaan!’